samedi 31 août 2013

Françoise Hardy dans Oor (2ème extrait)

En août 1996, à l'occasion de la sortie du Danger, Françoise Hardy était interviewée par Geert Henderickx pour le magazine musical néerlandais Oor.

Pour rire, elle s'attribuait elle-même le sobriquet d'asperge. Presque trois décennies plus tard, elle pourrait toujours porter ce pseudo. Elle a la cinquantaine maintenant, et, comme c'est parfois typique des femmes françaises, la maturité la rend incroyablement belle. Sans maquillage, son visage renvoie quelque chose d'une petite fille mais en même temps, il irradie d'une certaine autorité. La vie ne l'a pas épargnée, ça ne fait aucun doute. Rien ne laisse non plus entrevoir la moindre attitude de laisser-aller, qui peut toucher tant de gens de son âge.  Rien qu'à la façon dont elle se penche légèrement en gesticulant pour essayer de converser de son mieux en anglais, elle montre une vitalité inaltérée.

Son nouvel album s'appelle "Le Danger" et pour tout dire il fait même allusion en arrière plan à la mort. Il traite de toutes les facettes du danger de mort – où la mort est représentée par la peur, le silence, la rigidité, l'inertie et ainsi de suite. Tout cela non pas tant dans un sens général que dans le cadre d'une histoire d'amour. Les textes, poétiques, pouvant d'ailleurs être difficiles à comprendre en raison d'un style impressionniste, soulignent à eux seuls, plus qu'il n'est nécessaire, une humeur sombre. Et en effet : quand elle a finalement obtenu la proposition de faire un nouveau disque, elle se trouvait "accidentellement" au milieu d'"une situation personnelle douloureuse, difficile". Donc aucun manque d'inspiration ! "Je vois ça comme une bénédiction déguisée qui m'a été accordée pour m'offrir la possibilité de vider mon cœur".

Françoise Hardy

Texte original : "De asperge, noemde ze zichzelf ooit spottend. Bijna drie decennia later blijkt ze die bijnaam nog steeds met recht te kunnen dragen. Over de vijftig is ze inmiddels en, zoal soms wel typisch lijkt voor Franse vrouwen, verbluffend mooi ouder geworden. Zonder make-up schemert er in haar gezicht zelfs iets meisjesachtigs door, maar tegelijkertijd straalt ze een zekere autoriteit uit. Haar heeft het leven er niet onder weten te krijgen, dat lijdt geen twijfel. Niets ook wijst bij haar op een houding van laissez faire, zoveel mensen van haar leeftijd tenslotte eigen. Alleen al de manier waarop ze, licht voorovergebogen op het gesticulerend in het Engels het beste van het gesprek probeert te maken – het getuigt van een ongebroken vitaliteit. Le Danger heet haar nieuwe album en voor de goede orde zou daar eigenlijk nog De la mort achter horen. Het draait immers allemaal om het gevaar van de dood – waarbij de dood staat voor angst, stilte, verstarring,  inertie en wat dies meer zij. Dit alles niet zozeer in algemene zin alswel binnen de context van een liefdesrelatie. De poëtisch aandoende teksten laten zich vanwege de impressionistische stijl overigens moeilijk doorgronden, al verraadt de duister ondertoon op zich meer dan voldoende. En inderdaad : toen ze het aanbod kreeg eindelijk weer eens een plaat te maken, bevond ze zich "toevallig" middenin "een pijnlijke, problematische privé-situatie". Aan inspiratie dus geen gebrek. "Ik zie het dan ook als een geluk bij een ongeluk dat men mij in de gelegenheid stelde mijn hart te luchten"."

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire