Aah, Françoise Hardy ! Au début des années soixante, c'était une jeune fille que l'on voulait regarder à la façon d'un adolescent éperdument amoureux. Mince comme un fil, les cheveux longs et raides, un air rêveur dans les yeux. Si la grande histoire de la musique pop lui consacrera peut-être quelques lignes, elle restera jusqu'à la fin des temps dans la conscience collective des Européens occidentaux. Ce n'est pas par hasard que ce charlatan de Malcolm McLaren lui a demandé il n'y a pas si longtemps une participation au projet Paris et que les garçons de Blur ont à leur tour éprouvé la nécessité de lui rendre hommage en enregistrant un duo avec elle. Françoise Hardy est vraiment quelqu'un qu'on accepte de rencontrer en chair et en os.
Texte original : "Aah, Françoise Hardy. Zoals zij diende een meisje er in de vroege jaren zestig uit te zien, wilde je er als prille tiener hopeloos verliefd op worden. Slank als een den, lang sluik haar en een dromerige blik in de ogen. Het grote geschiedenisboek van de popmuziek mag dan slechts een paar regels aan haar wijden, ze zal tot in lengte van dagen opgenomen blijven in het collectief bewustzijn van ons West-Europeanen. Niet voor niets vroeg charlatan Malcolm McLaren haar nog niet zo lang geleden om een bijdrage voor zijn project Paris. Terwijl de verafgode jongens van Blur op hun beurt zo nodig een duet met haar op de plaat moesten zetten. Want Françoise Hardy is echt zo iemand om eens een keertje in levende lijve te ontmoeten."
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire